6-7-07, 6:00μ.μ.Και να … μόλις έφτασε ένας ηλικιωμένος άνδρας … ’Μην ενοχλείσθε κορίτσια' μας είπε και προχώρησε προς το μόλο. Ήμουν αρκετή ώρα με τα μάτια καρφωμένα απάνω του καθώς τον έβλεπα να περνά από το μεταλλικό τμήμα της γέφυρας με τόση άνεση ενώ εμείς αρκετή ώρα πριν προσπαθούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να φτάσουμε στην άλλη πλευρά με ασφάλεια.Κάποια στιγμή αποφάσισα να πλησιάσω τον γέρο αυτό άνδρα.
-… Έλα να μου κάνεις παρέα, … μου είπε.
-Έρχεστε συχνά εδώ; τον ρώτησα.
-Ναι, κάθε απόγευμα.-Αλήθεια, τα νερά εδώ είναι καθαρά ;
-Ναι, μη τα βλέπεις έτσι απλά έχει κύμα και σηκώνεται άμμος αλλιώς μπορείς να δεις το βυθό.
-Έρχεται και άλλος κόσμος για ψάρεμα;
-Κυρίως τα Σαββατοκύριακα έρχεται αρκετός κόσμος.Κάνω όλο ερωτήσεις γιατί μου κάνει εντύπωση πως είναι αυτός ο τόπος γεμάτος σαραβαλιασμένα σιδερικά.
-Ήταν εργοτάξιο εδώ, σκοπεύουν να το κάνουν λιμάνι εδώ, γι’ αυτό κι είναι έτσι.
-Αλήθεια, αυτός ο μόλος γιατί δεν είναι όλος από μπετό και εκείνο το τμήμα είναι τόσο εύθραυστο, φτιαγμένο από αυτό το σιδερικό πλέγμα, που πλέον έχει σκουριάσει;
-Που να ξέρω; … Εσύ από πού είσαι;
-Από το Γαλαξίδι.
-Ααα, είναι πολύ ωραίο το Γαλαξίδι, με ωραία θάλασσα και ωραία ψάρια.
-Ίσως κάποτε, τώρα πια ούτε κι εκεί έχει πολλά ψάρια.
-Εγώ ήμουν 60 χρόνια ψαράς, τη λατρεύω τη θάλασσα…
Έτσι ο γέρος συνέχισε να μου μιλά για τη μεγάλη του αγάπη κι εγώ δέχτηκα να μην κάνω άλλες ερωτήσεις και να τον ακούσω αφού ήξερα πως αυτό ήθελε. Ίσως, κι εγώ ήθελα να τον ακούσω αφού κι εγώ παιδί της θάλασσας είμαι...
7-7-07, 7:45μ.μ.Απόγευμα γύρω στις 8… το τοπίο ήταν κάπως διαφορετικό από τις άλλες φορές, ίσως οι διαφορετικές καιρικές συνθήκες, ίσως η θέση του ήλιου, ίσως οι άνθρωποι. Ήταν η Τρίτη φορά που επισκευτήκαμε το χώρο και η ζωή ήταν ακόμη πιο έντονη. Ένας ψαράς περνούσε την ώρα του ψαρεύοντας στο μόλο. Δεν ήταν ο ίδιος με τον χθεσινό
Παρέα του είχε τις πολλές πετονιές του, τις οποίες και είχε τοποθετήσει πάνω σε ένα ξύλο το οποίο την πρώτη φορά που το είδα παραξενεύτηκα καθώς ο τρόπος που ήταν βαλμένο φαινόταν παράξενος και γενικότερα η ίδια του η παρουσία τουλάχιστον σε εμάς αδικαιολόγητη.Η εικόνα του γέρου που ψάρευε με φόντο το ηλιοβασίλεμα ήταν τόσο εντυπωσιακή που αποφάσισα να την αποτυπώσω. Λίγο πιο πέρα υπήρχαν και δύο νέοι που ψάρευαν επίσης, η αντίδραση των οποίων στην παρουσία μας ήταν αρκετά διαφορετική από την αδιάφορη του γέρου. Ίσως όχι τόσο ευχάριστη για μας, λίγο ειρωνική με μία ταυτόχρονη γεύση ενθουσιασμού από μέρους τους καθώς δεν είναι συνηθισμένη η παρουσία δύο νεαρών γυναικών σε αυτό το απομακρυσμένο και εγκαταλελειμμένο μέρος.Ξαφνικά, και ενώ εγώ και η Κάτια προσπαθούσαμε να αποτυπώσουμε στο χαρτί αυτά που βλέπαμε, εμφανίστηκε ένα ζευγάρι στο χώρο.
-Συγνώμη κοπελιά μήπως είδες να περνά από εδώ ένα κόκκινο φορτηγό…;-Φορτηγό; (…σκέφτηκα για λίγο τι φορτηγό θα μπορούσε να περάσει από εδώ, δεν υπήρχε δρόμος, παντού υπήρχαν μπάζα)
-Ναι, ένα κόκκινο φορτηγό, είναι κάτι φίλοι μας και τους ψάχνουμε.
-Όχι, δεν πρόσεξα κάτι.Γεμάτος ανησυχία, είπε στην σύντροφό του… ‘μπορεί να είναι από την άλλη πλευρά’ και έφυγε.Δε πέρασε πολλή ώρα και ο γέρος ψαράς σηκώθηκε, με κοίταξε που ζωγράφιζα και με πλησίασε.
-Από πού είστε;
-Από το πανεπιστήμιο, για μία εργασία είμαστε εδώ.
-Να μην κάτσετε άλλο να φύγετε, έρχονται όλο χασικλήδες, παλιάνθρωποι και μαντραχαλάδες εδώ.
-Τι ήταν εδώ γιατί είναι όλα έτσι;
-Λιμάνι θα το κάνουν, ήταν εργοτάξιο, να βλέπεις; μέχρι εκεί πάνω ήταν η θάλασσα και τώρα το έχουν μπαζώσει, κάποτε ήταν όμορφη παραλία. Να και εκείνες οι σημαδούρες μέσα στην θάλασσα, μέχρι εκεί θα το μπαζώσουν θα το κάνουν λέει μεγάλο λιμάνι αλλά να φύγετε, είστε κοριτσάκια μη κάτσετε άλλο εδώ… καληνύχτα.
.
7-7-07, 9:00 μ.μΦεύγοντας από τον ερειπωμένο μόλο και αναζητώντας μια στάση λεωφορείου για την επιστροφή αισθανόμασταν σα να επιστρέφουμε στον πολιτισμό. Στην αναζήτηση για στάση αποφασίσαμε να ρωτήσουμε μια περαστική γιαγιούλα:
- Γεια σας, μπορείτε να μας πείτε πού είναι η στάση λεωφορείου;
- Εκεί χάμω, ελάτε κοριτσάκια να σας κάνω και παρέα…Προχωρώντας, φτάσαμε μπροστά από ένα άνοιγμα που φαίνονταν το βουνό κι η γιαγιούλα κοντοστάθηκε και μας είπε:
- Βλέπετε εκεί πάνω είναι το σπίτι μου! Και έχω πολλά λουλούδια, τα λουλούδια είναι η ζωή μου.
- Πόσα λουλούδια έχετε;
- 300 γλάστρες!, μας λέει με περηφάνια και καμάρι.Φτάνοντας στη στάση μαθαίνουμε πιο πολλά για τη ζωή της. Έχει τρεις γιους, τρία εγγόνια, τη λένε κυρία Μαρία και είναι το κλασσικό πρότυπο μιας καλοκάγαθης γιαγιούλας. Έχοντας αποκτήσει μια οικειότητα μαζί της αποφασίζουμε να τη ρωτήσουμε πώς ήταν παλιά η περιοχή που εξερευνούμε τώρα:
- Ξέρετε πώς ήταν παλιά εδώ;
- Παλιά η θάλασσα έφτανε μέχρι πάνω. Βρώμααα! Μύριζε όλος ο τόπος.Με αυτή την πληροφορία επιβεβαιώσαμε τα λόγια του ενός ψαρά που μας έλεγε ότι η περιοχή πριν μπαζωθεί ήταν θαλάσσια.
- Ξέρετε τα εργοστάσια που ήταν εδώ τι έφτιαχναν;
- Σφαγεία ήταν όλα εδώ χάμου… Πού είσαι βρε λεωφορείο; Ανησυχώ κι εγώ τώρα μαζί σας βρε κορίτσια. Και είστε τόσο καλά κοριτσάκια… Υγεία νά’χετε. Α! Τι είναι αυτό; Μήπως είναι το λεωφορείο;Κι εμείς που είχαμε καλύτερη όραση από τη γιαγιά κι είδαμε ότι είχε έρθει όντως το λεωφορείο σηκωθήκαμε να κάνουμε σήμα και να χαιρετήσουμε αυτήν την καλοπροαίρετη γιαγιούλα που μπορεί να μη μας έδωσε πολλές πληροφορίες αλλά μας έκανε να φύγουμε με χαμόγελο από αυτό το μέρος που, παρόλο που παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον για την έρευνά μας, κάθε άλλο παρά φιλόξενο και ευχάριστο ήταν.
